متولد ماه مهر

داشتم فکر میکردم من در زایشگاه بیمارستانی متولد شدم که پدرم در سردخونه ش فوت کرد.

زینب

تو چه میدونی چقدر عزیزی برای قلب من

دخترکم نازنینم 

فدای مهربونی و پریشونیت...

کاروان بنان رو گوش میدم...

دلم کجاست

پیش خودم نیست.

یک ماه دیگه روز چهلم هست و فردا عصر مراسم شب هفت.

صبح همه ی توانم رو جمع میکنم که برگردم سرکار. اعتراف میکنم خیلی سخته.

قلبم کجاست 

چرا هرچی میگردم پیداش نمیکنم

زنده زنده قلبم رو از سینه م درآوردن.

میگن ببین همدردیم؛ حواسشون نیست همخونه بودن بعد از نبودنش به تنهایی میتونه یک درد تلقی بشه.

بی رحمی نیست دفن کردن و ندیدن روند از بین رفتن بدنهایی که سال ها ازشون خاطره داریم؟ کاش قبرها شیشه ای بود. 

مثلا من نگاه میکردم دستهایی که جمعه پیش موهای من رو بافت الان در چه حالی هست.

نمیشد؟

از خودم می پرسم مگه ممکنه؟

و به خودم جواب میدم : بله ممکنه.

بین جعبه های عروسکهای نو کمد دیواری یک یادداشت پیدا کردم از مامان:این عروسکها و اسباب بازیها را برای بچه ی فاطمه خانوم خریدم.اگر من نبودم بغلش کنید ببوسیدش به دخترم بگید مادرت خیلی دوستت داشت فرشته ی من.

برگه چروک داشت؛ بی شک وقت نوشتن خیس شده بود از اشکهاش و باز خیس شد از اشکهای من. پیش بینی نمیکرد یابنده یادداشت من باشم. منم پیش بینی نمیکردم روزی بخواهمخودم رو چنین تنگ در آغوش بگیرم و بغل کنم.

تا میخوابم حس میکنم با نوک انگشت به در اتاقم میزنه میگه فاطمه گلی از عمر شبی گذشت و تو بی خبری

بیدار میشی گلی خانوم چایی دم کردم 

و من بیدار میشدم می دیدم پیرمرد به قرار لطف همیشه پاک کردن گاز و یخچال و شستن ظرفها رو که مامان گذاشته بود من انجام بدم؛ انجام داده. میگه ظرفها رو خودت بچین در کابینت که قسمت راست باشه کمک کردی دل مامانت هم به دست بیاد.